به گزارش دنیای نفت و قیر، پیش‌بینی می‌شود تقاضای جهانی برای گاز طبیعی مایع‌شده (LNG) به‌عنوان سوخت دریایی تا سال ۲۰۳۰ دست‌کم دو برابر شود. این رشد عمدتاً ناشی از ترکیب گسترش عرضه و مقررات سخت‌گیرانه‌تر زیست‌محیطی است که مالکان کشتی را به سمت استفاده از سوخت‌های پاک‌تر سوق می‌دهد.
انتظار می‌رود افزایش عرضه از مراکز بزرگ صادراتی، به‌ویژه در ایالات متحده و قطر، تا پایان دهه جاری موجب مازاد عرضه LNG شود. این مازاد احتمالی می‌تواند قیمت جهانی را کاهش داده و رقابت‌پذیری این سوخت را در برابر سوخت‌های دریایی متداول و آلاینده‌تر افزایش دهد.
در مسیر کاهش کربن صنعت کشتیرانی که حدود ۳ درصد از کل انتشار گازهای گلخانه‌ای جهان را به خود اختصاص می‌دهد، LNG به‌عنوان یکی از سوخت‌های گذار پیشرو مطرح است. در مقایسه با گزینه‌هایی مانند متانول و آمونیاک، LNG از زیرساخت‌های گسترده‌تر و آمادگی بازار بیشتری برخوردار است. کارشناسان صنعت معتقدند مالکان کشتی معمولاً به دنبال سوختی هستند که کمترین هزینه عملیاتی را به همراه داشته باشد و در حال حاضر LNG به دلیل در دسترس بودن و امکان توسعه، جایگاه مطلوبی دارد.
سنگاپور همچنان بزرگ‌ترین مرکز سوخت‌رسانی LNG در جهان است و پس از آن چین و هلند قرار دارند. برنامه‌هایی نیز برای صدور مجوزهای بیشتر سوخت‌رسانی در حال اجراست تا پاسخگوی افزایش تقاضا باشد. داده‌ها نشان می‌دهد حجم جهانی سوخت‌رسانی LNG ممکن است تا سال ۲۰۲۵ از ۴ میلیون تن فراتر رود و تا سال ۲۰۳۰ دو برابر شود. شرکت‌های بزرگ انرژی از جمله TotalEnergies نیز پیش‌بینی می‌کنند تقاضای ترکیبی برای LNG و قیر زیستی bio-LNG تا آن زمان به حدود ۱۵ میلیون تن برسد.
بر اساس آمار شرکت DNV، در حال حاضر حدود ۷۸۱ کشتی دوگانه‌سوز مجهز به استفاده از LNG هستند و پیش‌بینی می‌شود این رقم تا سال ۲۰۳۰ به بیش از ۱۴۰۰ فروند افزایش یابد، زیرا سفارش‌های جدید در حال تأیید است. این روند نشان‌دهنده شتاب در حرکت صنعت به سمت فناوری‌های کشتیرانی با انتشار کمتر است.
سوخت‌گیری با LNG مزیت زیست‌محیطی فوری به همراه دارد و میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای را در مقایسه با نفت کوره تا حدود ۱۹ درصد در چرخه کامل (از استخراج تا مصرف) کاهش می‌دهد. شرکت‌هایی مانند Mitsui O.S.K. Lines که هم‌اکنون چندین کشتی با سوخت دوگانه LNG در اختیار دارند و ده‌ها فروند دیگر را در دست ساخت دارند، بر این باورند که تا زمان دسترسی گسترده به سوخت‌های بدون کربن یا نزدیک به صفر، LNG گزینه‌ای واقع‌بینانه برای کاهش آلایندگی کشتیرانی از نظر در دسترس بودن، صرفه اقتصادی و ایمنی است.
در همین حال، برخی شرکت‌های بزرگ کشتیرانی در حال تنوع‌بخشی به راهبرد سوختی خود هستند. شرکت Maersk که تا سال گذشته تنها بر متانول سبز تمرکز داشت، اکنون ۲۰ کشتی کانتینری دوگانه‌سوز LNG برای تحویل بین سال‌های ۲۰۲۸ تا ۲۰۳۰ سفارش داده است. TotalEnergies نیز پیش‌بینی می‌کند LNG پس از سال ۲۰۳۰ همچنان از سایر سوخت‌های جایگزین مانند متانول و آمونیاک پیشی خواهد گرفت، زیرا تولید متانول و آمونیاک تجدیدپذیر هنوز در مراحل اولیه است و با هزینه بالا، زیرساخت محدود و کمبود مقیاس‌پذیری مواجه است.
چارچوب‌های نظارتی نیز این گذار را تسریع می‌کنند. مقررات FuelEU اروپا که از ابتدای امسال اجرایی شده، شدت کربن سوخت مورد استفاده کشتی‌های ورودی به بنادر اروپایی را محدود کرده و استفاده از LNG را تشویق می‌کند. افزون بر این، سازمان بین‌المللی دریانوردی (IMO) در حال بررسی اجرای ساختار جدیدی از هزینه‌های انتشار تا سال ۲۰۲۸ است که برای استفاده از سوخت‌های پاک‌تر پاداش در نظر می‌گیرد. هرچند این طرح با مخالفت برخی عوامل مواجه شده، اما نشانگر حرکت صنعت جهانی به سوی استانداردهای سخت‌گیرانه‌تر اقلیمی است.
با وجود آنکه قیمت LNG هنوز بالاتر از سوخت‌های دریایی سنتی است، پیش‌بینی می‌شود افزایش عرضه تا پایان دهه باعث کاهش قیمت و بهبود صرفه اقتصادی آن شود. در مجموع، در مسیر دشوار صنعت کشتیرانی برای کاهش انتشار، LNG همچنان به‌عنوان راهکاری عملی و قابل گسترش برای دستیابی به کربن‌زدایی در آینده نزدیک شناخته می‌شود.
