به‌گزارش دنیای نفت و قیر، بخش دریایی هند وارد مرحله‌ای حیاتی شده است که در آن، پایداری زیست‌محیطی دیگر صرفاً هدفی جانبی نیست، بلکه به یک الزام راهبردی تبدیل شده است. این دگرگونی نه‌تنها از طریق سیاست‌های دولتی، بلکه با مشارکت شرکت‌های زیرساختی بین‌المللی از جمله Johnson Controls شکل گرفته است—شرکتی که به‌طور فعال با ذی‌نفعان صنعت دریایی هند همکاری می‌کند تا گذار به عملیات‌های سبزتر و کارآمدتر را تسهیل کند.
دولت هند مجموعه‌ای از طرح‌ها را برای کاهش انتشار کربن در زیرساخت‌های بندری و حمل‌ونقل دریایی آغاز کرده است. از جمله مهم‌ترین این اقدامات، ایجاد «صندوق توسعه دریایی» با سرمایه ۲۵ هزار کرور روپیه برای جذب سرمایه‌گذاری سبز و همچنین اجرای برنامه‌هایی نظیر «گذار یدک‌کش‌های سبز» و «ناوهای سبز» است که هدف آن‌ها کربن‌زدایی از این صنعت است. توسعه انرژی برق در اسکله‌ها و ایجاد مراکز تولید هیدروژن سبز نیز چشم‌انداز هند برای آینده‌ای کم‌کربن در صنعت دریایی را تقویت می‌کند.
شرکتJohnson Controls India ، شاخه محلی این شرکت بین‌المللی مستقر در ایرلند، با اولویت‌های زیست‌محیطی هند هم‌راستا شده و با بهره‌گیری از فناوری‌های هوشمند، به نوسازی اکوسیستم حمل‌ونقل دریایی کمک می‌کند. این فناوری‌ها بهره‌وری انرژی، ایمنی عملیاتی و تطابق با الزامات زیست‌محیطی را افزایش می‌دهند. این شرکت همچنین با توسعه ظرفیت‌های مهندسی داخلی و شبکه‌های خدماتی خود، در تلاش است تا روند گذار هند به زیرساخت‌های دریایی پایدار را تسریع کند.
مدیر این شرکت در هند تأکید کرده که پیوند میان پایداری زیست‌محیطی و رقابت‌پذیری اقتصادی، بیش از پیش اهمیت یافته است. در شرایطی که مسیرهای تجاری جهانی در حال تغییرند و مقررات مربوط به کربن—مانند سازوکار تعدیل مرزی کربن اتحادیه اروپا—در حال اجرا هستند، بنادری که بتوانند انتشار کمتری نشان دهند، از مزیت راهبردی برخوردار خواهند بود.
راهبرد توسعه بندرمحور هند از طریق برنامه‌های مهمی مانند «ساگارمالا» و ایجاد «مرکز ملی برتری در بنادر و حمل‌ونقل سبز» پشتیبانی می‌شود. این اقدامات، نشان‌دهنده‌ی تعهد همزمان دولت به رشد اقتصادی و حفاظت محیط‌زیست هستند. بااین‌حال، چالش‌هایی همچنان باقی است. بخش قابل توجهی از ناوگان دریایی هند را کشتی‌های قدیمی تشکیل می‌دهند که توانایی پاسخگویی به استانداردهای زیست‌محیطی نوظهور را ندارند. نوسازی این ناوگان با موتورهای کم‌کربن یا سیستم‌های بهینه‌سازی انرژی، نیازمند سرمایه‌گذاری کلان است—سرمایه‌گذاری‌هایی که اغلب بازگشت مالی طولانی‌مدتی دارند و از این‌رو برای بخش خصوصی کمتر جذاب هستند.
نبود زیرساخت‌های کافی برای سوخت‌های سبز—نظیر ایستگاه‌های سوخت‌گیری LNG یا هیدروژن—نیز فرآیند گذار به عملیات‌های پاک‌تر را کند کرده است. از سوی دیگر، هم‌راستاسازی مقررات داخلی با استانداردهای بین‌المللی، به‌ویژه اهداف تعیین‌شده از سوی «سازمان بین‌المللی دریانوردی» (IMO)، نیازمند اصلاحات قانونی و مشوق‌های مؤثر برای جذب بخش خصوصی است.
شرکت Johnson Controls تأکید کرده که پر کردن فاصله میان سیاست‌گذاری و اجرا، برای خلق نوآوری و تحول پایدار در این حوزه ضروری است. این شرکت به همکاری نزدیک خود با نهادهای دولتی و بازیگران بخش خصوصی ادامه می‌دهد تا راه‌حل‌هایی مقیاس‌پذیر و آینده‌نگر در حوزه زیرساخت‌های دریایی ارائه کند.
با این حال، ناپایداری در تجارت جهانی—که تحت‌تأثیر تحولات ژئوپلیتیکی بر مسیرهای دریانوردی، قیمت سوخت و عملیات لجستیکی تأثیر می‌گذارد—فرآیند گذار به مدل‌های پایدار را پیچیده‌تر کرده است. در چنین شرایطی، هند باید با دقت میان توسعه اقتصادی داخلی، مسئولیت زیست‌محیطی و رقابت‌پذیری بین‌المللی توازن برقرار کند.
برای اینکه هند به یک قطب تاب‌آور و پایدار در حمل‌ونقل دریایی جهانی تبدیل شود، ضروری است چارچوبی منسجم ایجاد شود که نوآوری سبز را تقویت کند، ریسک سرمایه‌گذاری را کاهش دهد و راهنمایی‌های عملی در حوزه مقررات ارائه دهد.
